அந்நாட்களில்
ஏழைகளின்
கூடாரமாயிருந்தது
கோயில்
கடவுள்
காவலாயிருந்தார்
கதிரவனாய் ஒளிர்ந்தது
கடவுளின் முகம்
அப்பாவும்
அப்பாவின் அப்பாவும்
அவரின் அப்பாவும்
அவரின் சமூகம் கூட
அவ்வாறே இருந்தார்கள்
நடிப்புச் சுதேசிகளாய்
நாங்கள் வளர்ந்தபோது
காலத்தால் இடிந்திருந்தது
கோவில்
கடவுள் அங்கேயே
காவலாயிருந்தார்
தன்னை
நியாயப்படுத்த
எல்லாவற்றையும்
கற்றுத் தந்திருந்தது மதம்
மேலானவர்களைத் துதித்தோம்
கீழானவர்களைத் துவம்சித்தோம்
தோற்றம் மாறியிருந்தார்
கடவுள்
தூண்களைக் கட்டியும்
தூசிகள் தட்டியும்
பாரம்பரியக் கோவிலைப்
பராமரித்தோம்
மழைக்கு ஒதுங்கிய
மக்களையும்
மஞ்சள் படிந்த
கடவுளையும் வெளியேற்றிவிட்டு
-- மன்னார் அமுதன்
|
|
1 comments:
அருமையான கவிதை அமுதன்... வாழ்த்துக்கள்
Post a Comment